"Książka to nie tylko literatura. To sztuka, przyjemność. To też biznes. Wyjawianie prawdy. Nieśmiertelność historii i tych, którzy ją stworzyli".[1]

Każdy pisarz pragnie by jego książka uzyskała miano bestsellera, by o niej mówiono i jej sprzedaż osiągnęła duże wyniki. Reklama rusza w ruch, wszędzie plakaty, konkursy, fragmenty powieści pojawiają się w sieci. Autor cieszy się z każdej wzmianki, rozmawia z czytelnikami i zrobi wszystko dla popularności swojej powieści, no prawie wszystko... Prawda?

Wiktoria Moreau to uznana autorka kryminałów, właśnie trwa promocja i przedsprzedaż jej najnowszej książki - Na dnie. W tym samym czasie jedna z większych firm farmaceutycznych oskarża kobietę o zniesławienie twierdząc iż wydarzenia w niej opisane stawiają ją w złym świetle. Jakby tego było mało okazuje się, że jeden z innych autorów jakiś czas prędzej wydał kryminał krążący wokół tego samego tematu. Czyżby doszło do plagiatu? Kto kogo próbuję wrobić i co z tym wszystkim mają następujące po sobie kolejno morderstwa?

Nie czytałam debiutanckiego Planu Patrycji Gryciuk, nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po jej twórczości, ale od dawna polecano mi zapoznać się z jej piórem. Dałam więc kredyt zaufania pisarce i sięgnęłam po jej najnowsze dzieło - kobiecy kryminał. Jakie są moje wrażenia?

450 stron to książka, która pochłania od pierwszych stron i nie daje o sobie zapomnieć nawet po jej zakończeniu. Porywa w wir wydarzeń od samego początku, fabuła jest przemyślana, doszlifowana a co najważniejsze nie spotka się tu schematyczności. Naprawdę. Bardzo dobrze, wręcz fantastycznie wyszło autorce połączenie kryminału z nutką komedii i romansu, ale w idealnych proporcjach, dla rozluźnienia napięcia lub jego podbudowania. Patrycja Gryciuk zwodzi czytelnika niemal do samego końca, snuje domysły podsuwa poszlaki, ale w finale okazuje się, że nawet w połowie nie byłam bliska odkrycia prawdy. Nawet po odkryciu ostatnich elementów układanki przez chwilę nie kojarzyłam mordercy, bo tak mało znaczący mi się wydawał, a gdy poznałam sprawce nie mogłam wyjść z podziwu nad tym jak Gryciuk mnie zmanipulowała. W życiu bym nie przewidziała, że to właśnie ta osoba.

Co jeszcze zdobyło moje uznanie to fakt, że pomimo iż Gryciuk buduje napięcie powoli nie czułam nudy ani znużenia tylko ciekawość - co będzie dalej, jak potoczy się ta sprawa, a jak tamta... Wszystko ma swoje miejsce i swój czas, a wątki poboczne idealnie współgrały z tym głównym. Gdzieś pomiędzy niebezpieczeństwem, prowadzeniem śledztwa toczyło się normalne życie z codziennymi troskami i rutynowym planem dnia. Duży plus również za ukazanie pracy wydawnictwa od wewnątrz, tego jak działa, czym się kieruje przy wyborze powieści do wydania, w jaki sposób pracują ludzie i jak dzielą się obowiązkami. Tak samo jest i z dochodzeniem, widać, że autorka wiedziała o czym pisze, badanie poszlak, sprawdzanie dowodów, przesłuchania? Gryciuk nie robi nic na pół gwizdka i chwała jej za to.

To jak powieściopisarka stworzyła postacie, te główne oraz poboczne, również zasługuje na uznanie. Kreacje bohaterów są oczywiście idealne - realne, z wadami, zaletami, popełniają błędy, uczą się na nich. Nie są wyidealizowani tylko przeciętni, z troskami dnia codziennego, z potrzebami i pragnieniami. Niesamowicie polubiłam Wiktorię, kobieta z krwi i kości, nie robi z siebie pokrzywdzonej dziewczynki, ma temperament i klasę, ale i ona czasem potrzebuje wsparcia oraz pocieszenia.

450 stron  jest jedną z tych powieści, które określam mianem złodziei czasu, bo przy niej zapominałam o upływających sekundach, otoczeniu i to co się akurat działo, liczyła się tylko treść, akcja i bohaterowie. Wczułam się w bieg wydarzeń, z zapartym tchem przewracałam kolejne strony i usilnie próbowałam rozgryźć kto i dlaczego to wszystko robi. To niesamowite jak mocno pochłonęła mnie ta powieść, ale z drugiej strony nie mam się czemu dziwić skoro wszystko jest w niej jak należy. Patrycja Gryciuk zaskoczyła mnie pozytywnie i nie mogę się wręcz doczekać momentu aż sięgnę po jej debiutancki Plan, a także na kolejne i kolejne i kolejne...

To niesamowity kryminał z lekkim wątkiem romansowym, który jest idealnym uzupełnieniem całości. Świetnie przemyślana fabuła, realne sylwetki bohaterów, moc emocji, niepewność, strach, intryga. Doprawdy nie mam do czego się przyczepić i radzę zapamiętać nazwisko autorki, bo czuję, że zaskoczy nas jeszcze wiele razy.

Irena Bujak

[1]Patrycja Gryciuk, 450 stron, s. 298