Dziś mam dla Was coś zupełnie innego. Nie będzie recenzji, a przynajmniej nie w typowej formie. Nie będzie to też luźny esej - bo zawsze elementy moich wrażeń z filmu i opinii o grze aktorskiej. Tym razem moim celem jest skupienie Waszej uwagi na temacie dla wielu depresyjnym, jednak życiowym.

Zanim jednak przejdę do konkretów, odpowiedzmy sobie na kilka pytań.

Ile warte jest życie?

Chyba każdy miał kiedyś tę myśl w głowie - jestem wręcz pewna, że nie raz i nie dwa. Warte jest każdego przeżytego dnia. Warte jest każdej poznanej osoby. Warte jest każdej kolejnej chwili, którą możemy spędzić w szczęściu i zdrowiu.

Gdy człowiek poważnie zachoruje, zaczyna się nad tym bardziej zastanawiać. Trafia do szpitala i traci wiele rzeczy, które przynosiły mu radość, rzeczy, dla których, jak uważał przez lata, żył.

A ile warte jest życie osoby w śpiączce? Stan, który w sumie z trudem nazywamy życiem. Funkcje życiowe są zazwyczaj zachowane ? nawet jeśli z pomocą maszyn -, w niektórych przypadkach człowiek ma momenty, gdy słyszy, co się dzieje wokół niego. Tylko słyszy. Dlatego uważa się, że do pacjenta w śpiączce powinno się mówić, by wiedział, że nie jest sam, by się nie poddawał w walce o powrót do zdrowia.

I co, jeśli wróci do zdrowia?

Tutaj wkracza Ewa Babicka, absolwentka PWSF w Łodzi, od lat mieszkająca w Nowym Jorku, z nową polską produkcją pt. ?Wyblakłe marzenia?. W rolach głównych występują Tomasz Sapryk i Julia Kamińska. Wspólnie opowiadają historię rodziny, której członek spędził dziesięć lat w śpiączce i powoli wraca do życia.

Przypomnijcie sobie teraz te wszystkie dni, kiedy mówiliście, że nie dacie rady zaliczyć sprawdzianu, nie zdążycie napisać raportu dla szefa, nie zdążycie spotkać się z kimś, zanim wyjedzie. Bo za mało czasu. Bo chce się spać. Bo nie możecie sobie zorganizować czasu.

A teraz postawcie się na miejscu człowieka, który stracił 10 lat życia. Stracił wiele wspomnień. Stracił 10 lat na naprawienie popełnionych błędów i odbudowanie relacji z rodziną, które zaprzepaścił przez pracę. I to wszystko mu uciekło przez jeden wypadek. Po wybudzeniu musi poświęcić czas na naukę mówienia i chodzenia, by od czegoś w ogóle zacząć. Dopiero z czasem zaczyna przypominać sobie poszczególne wydarzenia ? poza jednym, które pamięta szczególnie wyraźnie. Jednym, które przez pojedynczy gest córki staje się impulsem do rozpoczęcia życia od nowa i wybaczenia sobie przeszłości, walki o rodzinę i odbudowanie relacji. Walki o odzyskanie wszystkiego, co utracił i wykorzystania pozostałych lat życia w każdym calu.

"Wyblakłe marzenia" to produkcja, która sprawia, że człowiek nie może powstrzymać myśli o tym, ile warte jest życie i jak w ogóle można żyć bez marzeń, bez świadomości, bez rodziny. Skłania do zmiany nastawienia w niektórych sprawach i obrania nowej drogi.

Jeśli nigdy nie zastanawialiście się nad tym, dla kogo żyjecie ? a do tego, nie daj Boże, wymawialiście się brakiem motywacji! - polecam seans.

Bo warto przekonać się, ile można stracić. 

Natalia Pych