Duzeka.pl

Polecamy

Katalog

Film A-Z

OPIS PRODUKTU

30.09.2016, 21:43

Tytuł Hardcore Henry
Tytuł oryginalny Hardcore Henry
Reżyser Tod Harrison Williams
Dystrybutor Monolith
Obsada John Cusack, Samuel L.Jackson, Isabelle Fuhrman
Data premiery 2016-08-24

OCENA

Hardcore Henry

Takiego filmu w historii kina jeszcze nie było!
Nie jesteś już tylko widzem, ale uczestnikiem wydarzeń!

Kino zrealizowane bez taryfy ulgowej. Akcja non-stop, stuprocentowy realizm i zero litości!

Budzisz się, ale nic nie pamiętasz. Nie wiesz kim jesteś, ani jak tu się znalazłeś. Atrakcyjna kobieta twierdzi, że jest twoją żoną. Nieźle. Nie mija pięć minut, gdy padają pierwsze strzały. Ledwo uchodzisz z życiem, ale twoja żona ma mniej szczęścia. Zostaje uprowadzona. Szybko orientujesz się, że jesteś maszyną do zabijania. Jak się tego wszystkiego nauczyłeś? Kto cię szkolił? Kto teraz chce twojej śmierci? Musisz wykorzystać swoje zabójcze umiejętności, by poznać prawdę i ocalić kobietę swojego życia. O ile ona rzeczywiście jest tym za kogo się podaje. Komu możesz ufać? Sobie? Wkrótce się przekonasz. Jeśli przeżyjesz?

RECENZJA

Są takie filmy, których charakterystyczność nie pozwala na docenienie przez szeroką publiczność, chociaż w pewnym sensie można uznać je za nowatorskie czy przełomowe. Nie są to zwykle obrazy łatwe w odbiorze (nie mam tu na myśli koniecznie trudnego tematu czy "artystycznego" skomplikowania, które w stereotypowym ujęciu przeznaczone są tylko dla wybrańców). "Hardcore Henry" również - jakkolwiek na wskroś popkulturowy i przeznaczony przede wszystkim dla fanów gier video i grania - nie należy do obrazów, które przyswaja się z lekkością. Zwłaszcza, jeżeli na liście schorzeń oglądającego wyróżnić można takie choroby, jak np. padaczka.

Wokół biel. Ascetyczne, nowoczesne pomieszczenie kłuje w oczy jasnością. Tylko kojący kobiecy głos sprawia, że postanawiasz zostać na miejscu, a nie zerwać się z niewygodnego, prostego łóżka. Tymczasem postać w kitlu wydaje maszynom polecenia - najpierw zyskujesz przedramię (wcześniej w jego miejscu ziała przykra pustka), później nogę poniżej kolana. Kobieta zachęca cię do wstania. W kolejnym pomieszczeniu grono radosnych mężczyzn każe wybrać ci głos - jak dotąd nie możesz się odzywać. Niestety, procedurę przerywa nagłe wtargnięcie ponadprzeciętnie silnego, władającego dziwaczną mocą blondyna. Wkrótce zyskujesz kilka cennych informacji. Po pierwsze, kobieta w kitlu to twoja żona, której nie pamiętasz. Po drugie, jesteś seryjnym zabójcą. Po trzecie, udoskonalono cię do zabijania. Po czwarte, blondas właśnie porwał twoją ukochaną. Co robisz? Wyjście może być tylko jedno. I to bardzo krwawe.

Zwykle hasła dystrybutorów i marketingowców okazują się mocno przesadzone. Tym razem jednak, zapewnienia Monolithu, że "Hardcore Henry" to "akcja non-stop, stuprocentowy realizm i zero litości" zostały przeze mnie empirycznie potwierdzone. Film w reżyserii Ilya'i Naishullera to po prostu dynamit. Co ja piszę! To cała wiązka dynamitu, cały wagon wiązek dynamitu! Akcja nie zwalnia ani na sekundę. Gdy tylko widz próbuje zaczerpnąć oddechu, odsapnąć nieco, czy nawet mrugnąć - zabawa zaczyna się na nowo. Nawet "Adrenalina" tutaj wysiada. Z kolei wspomniane przymykanie oka grozi pominięciem znaczącej części fabuły. No... może nie fabuły, a po prostu epickiej rozróby.

Po powyższym opisie wydaje się wam, że nieco na wyrost oceniam dynamizm "Hardcore Henry'ego"? Że w blockbusterach i kinie akcji opatrzyły się już wam skoki, strzelanki i ogólna rozwałka? Pora na wisienkę na torcie - otóż cały film kręcony jest jako FPP (z ang. first-person perspective, czyli perspektywa pierwszoosobowa). Widz obserwuje akcję oczami bohatera. Kamera szaleje, w kadrach często znajdują się ręce czy nogi głównej postaci, ale nigdy te części ciała, których zobaczenie bez udziału przedmiotów trzecich nie byłoby możliwe. Kiedy Henry skacze, skacze i kamera. Kiedy Henry spada, sprzęt do filmowania razem z nim. Wszystkie drgania, ciosy, upadki rejestrator obrazu i bohater zaliczają wspólnie. Zdecydowanie urealnia to wrażenia i sprawia, że widz czuje się niemalże uczestnikiem prezentowanych wydarzeń. O ile można tak powiedzieć o nieustannych pościgach, ucieczkach i potyczkach na pięści czy broń palną.

Drugą rzeczą, która wyróżnia "Hardcore Henry'ego" na tle innych filmów akcji, jest jego naturalizm i brutalność. Wszystkie obrzydliwości, jak zdejmowanie płatów skóry okalających klatkę piersiową, czy odstrzeliwanie głowy karabinem snajperskim, pokazane są z precyzyjną dokładnością. Bohater nie raz i nie dwa przeciera oczy (kamerę) by pozbyć się resztek krwi czy tkanek. Każdy zadany cios, łamanie kości czy eksplodujące ciało, opatrzone są odpowiednio wiarygodnymi dźwiękami (chrzęstami, chlupotami, mlaśnięciami). Jeżeli należycie do wrażliwców, od razu odpuśćcie sobie ten tytuł, bo nic dobrego z tego nie wyniknie.

"Hardcore Henry" to bardzo udany eksperyment zbliżenia gier do kina. Wielokrotnie już udawało się to w druga stronę, zwłaszcza w kontekście estetyki serialowej - wystarczy wspomnieć takiej tytuły, jak "Life is Strange" czy "Until Dawn" - jednak w tym kierunku zawsze coś zgrzytało. Obcowanie z produkcją Ilya'i Naishullera jest jednak faktycznie jak śledzenie bardzo dynamicznej rozgrywki jakiegoś profesjonalnego gracza. Można by ją (tę rozgrywkę) nawet określić mianem "walkthrough", czyli szybkiego przemknięcia przez grę, bez skupienia na jej wątkach pobocznych i bonusach. Z pewnością jednak eksperyment ten docenią przede wszystkim gracze i fani akcji. Osoby, które na pierwszym miejscu stawiają ciekawą, uporządkowaną jasno i logicznie historię, mogą być rozczarowane, bowiem w przypadku "Hardcore Henry'ego" kwestia prawdopodobności zepchnięta została na dalszy plan. Żeby cieszyć się tym filmem zdecydowanie należy zawiesić tego typu oczekiwania.

Alicja Górska