Duzeka.pl

Polecamy

Katalog

Książka A-Z

OPIS PRODUKTU

6.08.2021, 22:37

OCENA

3600 gramów szczęścia

Zapiski Matki Polki.

Narodziny długo wyczekiwanego dziecka to dla Eweliny przełomowy moment w życiu. Radosne, choć nie zawsze łatwe macierzyństwo, pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na dotychczasowe plany, cele i marzenia. Mały Miłosz staje się dla niej centrum wszechświata, a codzienne życie, choć pełne nieznanych dotąd obowiązków i trudności, obfituje w momenty, które na zawsze zapadają w pamięć.

"3600 gramów szczęścia" to skrzący się humorem i skrajnymi emocjami pamiętnik dojrzałej matki i nieperfekcyjnej żony, przeplatany refleksjami na temat współczesnego świata. To piękna opowieść o spełnianiu marzeń, nadziei i wytrwałości, która prowadzi do bezgranicznego szczęścia.

"Miłoszek urodził się w marcu 2010 roku. Wydawało mi się, jakby to był dzień również moich narodzin. Jakbym to nie ja była sprawcą jego życia, tylko on mojego.

Trzymałam go na rękach, przytulałam jego drobne, ciepłe ciałko, czule całowałam miniaturowe paluszki i głaskałam jego jasne włoski. Uczyłam się go na pamięć. Ale i tak trudno było mi uwierzyć, że to nie kolejny sen o Nim.

Tęsknota do Niego, zadomowiona we mnie od tak dawna, nieporównywalna do czegokolwiek, nie do opisania, niewysłowiona, bolesna w swojej bezradności, jeszcze pobrzmiewała we mnie, zapewne z przyzwyczajenia. Niełatwo było ją wyciszyć, pozbyć się jej, zapomnieć, wymienić nagle na euforię i wyjaśnić, że jest od teraz niepotrzebna. Mówienie, błaganie oraz zaklinanie łona trwało przecież od tak długiego czasu... Nie od dziewięciu miesięcy, nie. Od trzech lat, sześciu miesięcy i ośmiu dni. Dokładnie tyle wcześniej straciłam pierwszą ciążę. Straciłam pierwsze dziecko, synka. I to wtedy pojawiła się tęsknota, zajmując miejsce po Nim. Rozpłynęła się po moim umyśle i ciele, naznaczyła skórę jak tatuaż. Stała się synonimem zamyślenia, cierpienia, ale nade wszystko - czekania."

RECENZJA

Ewelina jest młodą kobietą, która pragnie mieć w końcu swoje upragnione dziecko. Wydaje się, że to właśnie to jest jej największym marzeniem, a inne plany, cele życiowe schodzą na dalszy plan. Nic nie jest w stanie jej tak ucieszyć niż wieść, że w końcu będzie miała małe maleństwo. Myślę, że u każdej kobiety nadchodzi taki czas, kiedy lista priorytetów diametralnie się zmienia, kiedy zaczyna czuć swój instynkt macierzyński, a właśnie w tej książce jesteśmy tego świadkami.

Kiedy po wielu trudach na świat przychodzi chłopczyk - Miłosz, staje się on dla Eweliny centrum Wszechświata, a jego potrzeby ważniejsze od jej.

Niby wiedziałam, o czym będzie ta historia, jednak spodziewałam się po niej czegoś ciut innego. Choć sama jak tak teraz myślę, nie wiem, czego tak w ogóle się spodziewałam.

W związku z tym, że mamy do czynienia z książką w formie pamiętnika, biografii więc historia pisana jest z perspektywy Eweliny. To właśnie ona przeprowadza nas przez swoje życie, a przede wszystkim te aspekty, w których jest jej syn Miłosz. Nie jest ono w żaden sposób przerysowane, wszystko jest takie życiowe, realne. Nie spodziewajcie się jakiś zawrotnych zwrotów akcji. Tak jak i w naszym życiu, tak i w jej są chwile radości, humoru, anegdot, które możemy śmiało przytaczać przez kolejne X lat i się z nich śmiać. Jednak bywają również kłopoty i troski, z którymi nasza bohaterka będzie musiała się zmierzyć.

Wszystkie zdarzenia mamy opisane w formie notatnika, wspomnień naszej głównej bohaterki. Każdą sytuację oceniamy właśnie jej oczami. Może nie jestem fanem takiego typu opisywania, jednak tu z pewnością nie przeszkadzał mi ten zabieg.

Mam wrażenie, że ta książka nie jest dla wszystkich. Przede wszystkim dla kobiet, które jeszcze nie myślą, żeby mieć dziecko, może być nie do końca zrozumiała. Nie wczują się do końca w emocje Eweliny. Ja właśnie tak trochę miałam. Myślę, że w innej sytuacji życiowej wyciągnęłabym z tej historii więcej. Powiedziałabym, że ta książka jest idealna dla tych, którzy przeżyli coś podobnego. Udowadnia, że nie jedna osoba jest w takich sytuacji, że strach, poczucie bezsilności w niektórych sytuacjach to rzecz całkiem normalna i naturalna, nie ma co się tego wstydzić czy też ukrywać. Wręcz odwrotnie, czasem właśnie warto się swoimi emocjami podzielić ze swoimi bliskimi, żeby nie być z tym samemu i się niepotrzebnie dołować.

Końcówka książki daje nam szanse na kontynuacje. Czy będzie nam dane poznać dalsze perypetie Eweliny i jej rodziny? Tego nie wiem, ale na pewno po kontynuacje sięgnę, jak będę już na innej drodze życiowej.

Milena Mucha