Tkanka

Poezja to taki rodzaj tekstu, w którym nie potrzeba wielu słów, żeby wyrazić ogrom znaczeń. Czytanie wierszy to błądzenie wśród epitetów, metafor, oksymoronów i próba wydobycia ich sensu. Są tacy, co czytają poezję, aby zrozumieć, co poeta miał na myśli. Ja jednak – być może błędnie – zawsze próbuję poznać głębszą treść i dowiedzieć się, co ona znaczy dla mnie, co może we mnie zmienić, czego dotyka. Każdy kolejny wiersz to coś nowego do odkrycia, inna podróż w nieznane. Dlatego zabierając się za niepozorny, krótki tomik \”Tkanka\” Natalii de Barbaro byłam bardzo podekscytowana. Mając na uwadze, że autorka jest z wykształcenia psycholożką, oczekiwałam ciekawego studium ludzkiej psychiki. Co otrzymałam?

\”Tkanka\” to zbiór 36 wierszy podzielonych na pięć rozdziałów: Kołatanie, Tropy, Tracenie, One, Żar. Każdy z wierszy próbuje uchwycić jakąś chwilę, do tej pory nieuchwytną. Dzieła są przesycone tęsknotą, melancholią, przemijaniem, ale i nadzieją na nowe, lepsze, obiecane. Można w nich odnaleźć głębszy sens, trafiają do odbiorcy i budzą w nim emocje. Ich piękno – bo bez wątpienia piękne są – zawiera się w prostych słowach użytych tak, że plątają myśli i zdania w niesamowitą całość.

Natalia de Barbaro ma swój widoczny i namacalny, odmienny styl. Jej poezja jest nietuzinkowa, w jakiś sposób inna. Każdy wiersz jest charakterystyczny, wyrazisty i precyzyjnie ujęty. Teksty czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem i dużą dawką emocji. Można się przy nich przejąć, wzruszyć, westchnąć, ale nie można odpuścić dopóki nie przeczyta się wszystkich.

Jako ogromna fanka poezji, w swoim życiu przeczytałam już niezliczoną liczbę wierszy, ale tomik ?Tkanka? trafia wysoko w zestawieniu bliskich mojemu sercu. Mogę z czystym sumieniem polecić go wszystkim miłośnikom poezji, bo sądzę, że docenią kunszt pisarski poetki. Wierzę, że o Natalii de Barbaro już niebawem ponownie usłyszymy, a wtedy na pewno sięgnę po jej kolejne próby interpretacji ludzi i świata.