Upadli

Lubię wkładać kij w mrowisko,
więc zacznę od faktu, który oburzy większość miłośników książek – obejrzałam
film bez wcześniejszej lektury powieści, na której został oparty. Popełniam ten
haniebny czyn. I ani trochę się tego nie wstydzę, gdyż twór Lauren Kate zalega
mi na półkach od ładnych paru lat, a ja wciąż nie mogę się za niego zabrać.
Dlatego postawiłam na film, ufając, że pomoże mi podjąć decyzję, czy czytać
książkę, czy jednak lepiej puścić ją w niepamięć.

Stąd nie doświadczycie tu
porównania treści z obrazem, a jedynie oceny tego drugiego, czyli ekranizacji \”Upadłych\” wspomnianej autorki.

Nastoletnia Lucinda Price zostaje
oskarżona o spowodowanie ogromnego pożaru i wysłana do szkoły z internatem. Tam
poznaje dwóch młodzieńców, jeden bardziej tajemniczy od drugiego. Każdy zabiega
o jej względy, a dziewczyna sama nie wie, który pociąga ją bardziej.
Jednocześnie próbuje zrozumieć, co wydarzyło się tamtej nocy i pozbyć
dręczącego ją poczucia winy.

Gdy w końcu dowie się, co łączy
ją z dwoma mężczyznami, jej życie wywróci się do góry nogami, a
niebezpieczeństwo zdobędzie twarz i kształt. Czy Luce uda się uratować siebie
samą i odnaleźć miłość i przebaczenie?

Pierwsze skojarzenie – \”Zmierzch\”. Mamy w końcu zdezorientowaną, naiwną dziewczynę, która przyjeżdża
do obcego miejsca i dwóch chłopaków zabiegających o jej uczucie. Ona oczywiście
nie wie, którego wybrać – ot, typowy trójkąt miłosny. Nie wiem, czy sama
pisarka wykreowała go już w tak tandetny sposób, czy też zawdzięczamy to
twórcom ekranizacji, niemniej naprawdę oglądając ją, w głowie nieustannie
tłukła mi się myśl: \”ekranizacja serii o wampirach była znacznie lepsza\”.

Bohaterowie tej historii, a
konkretniej brak jakichkolwiek zarysów charakteru i zwykła nijakość, wołają o
pomstę do nieba. Aktorzy pierwszoplanowi zagrali bez większych emocji, poza
nieprzemijającym znużeniem wypisanym na twarzach większości i kilkoma epizodami
z docinkami między dwoma upadłymi aniołami albo atakami postaci drugoplanowych
na Luce. Szczególnie u tych ostatnich można było poczuć je dość wyraźnie, co
uratowało w pewnym stopniu moją opinię o produkcji. Główną trójkę i ich
historię mogłabym jednak opisać kilkoma słowami: nijacy, wyprani z emocji,
aktorzy jednej miny, powtórka zmierzchowej melancholii. Tylko i aż tyle.

Sama historia też pozostawia
wiele do życzenia. W filmie wiele luk fabularnych nie zostaje wypełnionych
wyjaśnieniami, a niektóre wydarzenia tracą na braku logicznej ciągłości. Mimo
to film ogląda się całkiem przyjemnie, jednak kończy się z delikatnym poczuciem
zmarnowanego potencjału pomysłu.