Kiedy powstają najlepsze książki dla najmłodszych czytelników? Moim zdaniem wówczas, gdy autor pisze dla swoich własnych dzieci. Tak stało się właśnie w przypadku Simona Longstaffa, który tworzył z myślą o synu i córce.
Rodzice małego Wyszomira byli naukowcami. Zginęli w nieszczęśliwym wypadku podczas badań. To jednak nie obudziło w chłopcu nienawiści do nauki. Wręcz przeciwnie. Od najmłodszych lat tworzył różne, podziwiane przez innych wynalazki i był zdania, że nauka bez trudu pokona pech. Gdy wreszcie dorósł, postanowił stworzyć swój własny, cudowny świat, zupełnie odcinając się od tego zewnętrznego. Z początku był szczęśliwy, po latach jednak zaczęła mu doskwierać samotność i nuda. Do czasu, gdy progi jego niesamowitego, ale umierającego powoli świata przekroczyła mała pajączka, a nieco później równie mała, bardzo zarozumiała dziewczynka.
Książeczka jest ponura, mroczna i bardzo obrazowa. Opowiada o samotności, ambicjach i lękach. Pozwala jednak wierzyć, że każdemu należy się druga szansa. Wynajduła uważał, że potrafi stworzyć świat lepszy pod każdym względem od tego, w którym się urodził. Ostatecznie jednak pojął błąd swojego rozumowania. Jedynym naprawdę pozytywnym bohaterem w książce jest mała Pajączka, która nie bacząc na krzywdę, jaką wyrządził jej Wynajduła, postanawia zostać w jego świecie, by mu pomóc, zaś pomoc ta jest mu naprawdę potrzebna.
Sama historia jest ciekawa i wciągająca, ale to, co w książce porusza najbardziej, to niezwykłe ilustracje autorstwa Marca van de Griendt. Śmiało mógłby ilustrować twórczość Edgara Alana Poe. Dzięki niemu świat wynalazków wydaje się jeszcze bardziej niezwykły (oraz oczywiście naprawdę przerażający i mroczny).
Sam autor nie jest do końca pewien, skąd wzięła się ta historia. Zainspirowały go dzieła takie jak \”Alicja w Krainie Czarów\” Carrolla Lewisa czy \”Opowieści tkaczy dywanów z Dalekiego Wschodu\”. Potem bohaterowie po prostu zaczęli żyć własnym życiem.
Książkę \”Piosenka Pajączki\” serdecznie polecam nieco starszym dzieciom. Jest wciągająca i potrafi wiele nauczyć, ale obawiam się, że z powodu jej mrocznego klimatu młodsze dzieci mogłaby nieco przerazić. Zarówno Simon Longstaff, jak i Marc van de Griendt popisali się tutaj niesamowitą wyobraźnią. Jestem niezwykle ciekawa, co jeszcze mogliby wspólnymi siłami stworzyć.
Wiktoria Aleksandrowicz
