Pamiętniki Wisienki. Tom 4. Bogini bez oblicza

Dzieci mają ogrom pomysłów na spędzenie wolnego czasu. Niekiedy to, co wymyślą, jest tylko zabawą, ale bywa i tak, że przeradza się to w prawdziwą pasję. Wtedy wszystko może stać się przygodą oraz zagadką do rozwiązania.

Wisienka obchodzi właśnie 12 urodziny. Od swoich przyjaciółek otrzymuje album pełen opisów ludzi, które ona sama stworzyła, a mama zabiera ją do Dworu Stu Tajemnic. Nie jest to zwykła wycieczka, w jej trakcie Wisienka będzie miała za zadanie rozwikłać kryminalną zagadkę. Drogą dedukcji i odnalezionych wskazówek trafia na portret bogini bez twarzy. Szybko okazuje się również, że zagadek jest więcej niż jedna i ktoś podstępem wplątał Wisienkę w rozwiązanie jednej z nich. Kto i dlaczego tak zrobił? Jaki będzie finał tej historii?

Pamiętniki Wisienki poznaję od środka, ale tak mnie zachwycił Ostatni z pięciu skarbów, że nie mogłam przejść obojętnie obok Bogini bez oblicza. Byłam szalenie ciekawa, czy kolejne spotkanie z tą rezolutną dziewczynką będzie równie udane.

Tak jak w przypadku poprzedniej części, tak i tym razem zostałam oczarowana szatą graficzną. Już sama okładka mnie zachwyciła, a co dopiero mówić o wnętrzu. No nie mogę się napatrzeć na tak pięknie wydaną powieść graficzną. To nie tylko strony w komiksowej odsłonie, ale również te, jakby żywcem skradzione z pamiętnika bohaterki. Aurelie Neyret za pomocą bajkowego klimatu, kolorów oraz tej specyficznej aury stworzyła ilustracje pełne barw, ciepła i życia. Widać na nich emocje, ruch i piękno tego, co widzą bohaterowie.

Bogini bez oblicza to historia opowiedziana z punktu widzenia dwunastolatki i treść jest dopasowana do czytelników w tym wieku. Nie zmienia to jednak faktu, że i dorosły będzie miał frajdę z czytania. Bo ja miałam ogromną. Autor zadbał o wszystko, co najważniejsze. Są emocje, ciekawe opisy i tajemnica. Nie brak tutaj poczucia humoru, zagadek i nagłych zwrotów akcji. Ten komiks czytało mi się jak najlepszą powieść detektywistyczną, wzbogaconą o warstwę graficzną.

Nie mogę też zapomnieć o postaciach. I prawdę mówiąc, każda z nich zasługuje na swoje pięć minut. No ale najważniejsza jest tutaj Wisienka, która nie tylko robi się starsza, ale i dojrzewa. Dostrzegam zachodzące w niej zmiany, ale i nieustanną walkę z emocjami, z tym, co w sobie tłamsi. To postać niezwykle charakterystyczna, pełna pomysłów i kreatywności. To też dziewczynka, która cierpi i nie do końca wie, jak sobie z tym poradzić.

Bogini bez oblicza to nie tylko zagadka do rozwiązania i dobra zabawa. Autor pod płaszczykiem fantastycznej przygody mówi o trudach relacji córka – matka, o przyjaźni, miłości i zaufaniu. Nie mogłam się od niej oderwać i pochłonęłam historię w mgnieniu oka. Wraz z Wisienką, jej mamą i przyjaciółkami rozwiązywałam zagadki i cieszyłam się widokami. Muszę się też przyznać, że na końcu mocno się wzruszyłam, ale o tym ci… Joris Chamblain zachwycił mnie tym, że wątki przyjaźni, czy zwykłej codzienności połączył z przygodami i wątkami detektywistycznymi, a Aurelie Neyret przecudownymi ilustracjami oczarowuje.

Z czystym sumieniem polecam Pamiętnik Wisienki. I to od pierwszego tomu. Bogini bez oblicza utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że ostatnie pochwały były jak najbardziej zasłużone, jest rewelacyjną i godną kontynuacją.