Mroczne Cienie

“Mroczne cienie” to film długo oczekiwany. Jego liczne zapowiedzi pojawiały się w prasie i w kinach. Został wyreżyserowany przez Tima Burtona (“Sok z żuka”, “Edward Nożycoręki”, “Alicja w krainie czarów”) z udziałem jego ?ulubionej? jeśli można to tak ująć, obsady aktorskiej – Johnnym Deppem  i Heleną Bonham Carter. Ponownie wcielili się na swój sposób w zwariowane postaci ze świata Burtona. Jest to połączenie obiecujące wiele. Ponadto na ekranie możemy ogadać Michelle Pfeiffer i Evę Green. Reżyser podjął temat ostatnio eksploatowany na szeroką skalę. Nic dziwnego, że twórca, którego swoistym znakiem rozpoznawczym są magiczne światy, poruszanie tematu śmierci w konwencji komediowej również podjął temat wampirów [wszystko zaczęło się od “Sagi Zmierzch”, potem wampiry pojawiły się na małym ekranie w wersji hard: “Czysta krew” i wersji soft dla nastolatków: “Pamiętniki wampirów”.  W między czasie mogliśmy też zobaczyć “Daybreakers”, seria “Underwold” doczekała się dwóch kolejnych części (“Bunt Lykanów” – 2009, “Przebudzenie” – 2012). Długo by wymieniać pomniejsze produkcje podejmujące temat krwiopijców]. Jaką więc wersję wampira otrzymujemy w filmie Burtona? 

Mroczne cienie powstały na podstawie telewizyjnego serialu z lat 60. Barnabas Collins pod koniec  XVIII wieku wzgardził miłością Angelique, która okazała się być czarownicą, bardzo mściwą, na nieszczęście Barnabasa. Jego ukochana pod wpływem czaru rzuciła się z urwiska, on został przemieniony w wampira. Ludzie z Collinswood podżegani przez mściwą Angelique zamykają Barnabasa w skrzyni i zakopują. Po dwóch stuleciach wampirowi udaje się wydostać ze skrzyni, dostrzega Mefistofelesa (logo McDonaldsa), wraca do domu i dowiaduje się, że jego potomkowie, jego rodzina są w ruinie. Ponieważ ojciec nauczył Collinsa, że rodzina jest najważniejsza, postanawia im pomóc.

Niestety najlepsze sceny filmu zostały pokazane w trailerze: magiczne scenerie, zabawne kwestie, zwariowana muzyka. Scenariusz był niespójny i widać, że jest nakręcony na podstawie serialu. Nie wiadomo o czym to miała być historia. Ni to film o upadku pewnej rodziny i powrocie dawnego krewnego, który chce im pomóc (bez mrugnięcia okiem wszyscy akceptują dziwnego arystokratę, a kobieta zajmująca się całym domem i firmą, zwęszywszy kasę, nie ma oporów przed przyjmowaniem pod swym dachem wampira). Czarownica mści się na arystokracie, doprowadza do upadku jego rodzinę, jednak wciąż chce jego miłości. Pozwala im odbudować cały interes i dopiero wtedy przystępuje do działania. Wspominają wszyscy o klątwie, jednak nie zostaje wyjaśnione, co stało się z mężem i żoną rodzeństwa mieszkającego w posiadłości. Tajemnicza guwernantka, która ukrywa pewną tajemnicę, akceptuje dziwną rodzinkę. Wątek pragnącej utrzymać swą młodość pani psycholog (w tej roli Helena Bonham Carter) został rozwiązany zbyt szybko, zbyt prosto. Za dużo poruszonych wątków, rozwiązywanych pobieżnie, banalny prolog (który niewiele wnosił poza wprowadzeniem podstawowych informacji).

Dobra była gra aktorska (Johnny wspaniale wcielił się w wampira i był przezabawny), dobra była muzyka, klimatyczne zdjęcia a’la lata ’70, wspaniałe stroje Barnabasa, specyficzne mroczne sceneria. Wszystko jednak to było za mało i pozostawiało niedosyt, w połowie seansu bywało nudno, zabrakło napięcia, zbyt uproszczona historia, interakcje pomiędzy bohaterami spłycone. Za klimat, za Helenę, za Johnny’ego i świetną rolę wiedźmy aż 6/10. Film jednak rozczarowuje.

Joanna Klaus