Sny Bogów i potworów. Część 1

Wielu czytelników zwątpiło już, czy trzeci tom niezwykłej trylogii autorstwa Laini Taylor w ogóle ukaże się w Polsce. Wydawnictwo Amber długo zwlekało z jego publikacją, ale w końcu jest! A przynajmniej jego pierwsza część, która premierą miała zaledwie dwa tygodnie temu. I muszę przyznać, że na Sny bogów i potworów naprawdę warto było czekać, nawet tych kilka lat.

W otwierającej mroczny, a przy tym do głębi poruszający cykl, Córka dymu i kości, autorka wprowadziła czytelnika w świat, w którym obok naszego istnieje druga, równoległa rzeczywistość zamieszkana przez anioły i chimery. I jeśli w tym momencie uważasz, że będzie to zwykły ?anielski? romans paranormalny, to bardzo grubo się mylisz, ponieważ Laini Taylor wykroczyła poza ramy gatunku czyniąc fabułę swych powieści nieprzewidywalną i dającą porządnego emocjonalnego kopa historią, obok której większość nastoletnich czytadełek nie powinna nawet stanąć na półce.

Trzeci tom jest bezpośrednią kontynuacją Dni krwi i światła gwiazd, a rozpoczyna go zaskakujący i niemal niemożliwy sojusz między zdziesiątkowanymi chimerami a zbuntowanymi Bastardami, najwaleczniejszym z serafińskich oddziałów bojowych. By stawić czoło anielskiej armii, która właśnie pojawiła się na ziemi pod dowództwem zdegenerowanego Jaela, potwory muszą zaufać swym dotychczasowym prześladowcom. Podobnie Bastardom przyjdzie zmierzyć się z uprzedzeniami i nienawiścią wobec chimer, z którymi ich rasa walczy od setek, jeśli nie tysięcy lat.

Na tle tego konfliktu toczy się wątek Karou, chimery, której dusza została zaklęta w ciało zwykłej dziewczyny, oraz Akivy, serafina, który w imię miłości poprowadził swych braci do buntu przeciwko dotychczasowemu porządkowi i układowi sił. Poprzedni tom nadał ich związkowi nowy wymiar i sens, czyniąc ich historię tragiczną, a jednocześnie piękną. Nie przypomina ona w niczym naiwnych, wyświechtanych opowiastek o aniołach zakochujących się w śmiertelniczkach, jakie można znaleźć w niektórych romansach paranormalnych. Nie. Opowieść o Karou i Akivie bardziej przypomina historię Romea i Julii, tylko w znacznie bardziej dojrzałej, tragicznej i brutalnej wersji.

Powieść można odczytywać na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony jako wspomnianą historię miłosną, a z drugiej jako uniwersalną opowieść o okrucieństwie wojny i o ofiarach, jakie zawsze podczas niej ponoszą obie strony konfliktu. Choć mowa jest tu o walce między dwiema mitycznymi rasami, równie dobrze można ją przenieść w nasze ludzkie, całkowicie ziemskie realia. Przy okazji lektury drugiego tomu, nasuwały mi się skojarzenia z konfliktem na Bliskim Wschodzie i choć teraz wrażenie nieco to osłabło, bieżący tom ma podobny wydźwięk. Wojna to zło. Zło, któremu trzeba zapobiegać, ponieważ nic nie usprawiedliwia zabijania, a tym bardziej bezsensownej eksterminacji całych narodów.

Trzeci tom utrzymał doskonały poziom dwóch poprzedników. Jest nieco mniej mroczny i brutalny niż Dni krwi i światła gwiazd, ale nadal wyzwala silne emocje i po prostu wciąga. Niestety, wydawnictwo postanowiło wydać ostatni tom w dwóch częściach, co nie wydaje się najlepszym pomysłem – jego akcja toczy się w ciągu zaledwie kilkudziesięciu godzin, a fabuła zostaje urwana w takim momencie, że 14 lipca (czyli dnia premiery drugiej części) wydaje się terminem równie odległym, co dwa lata. Dlatego ja już z niecierpliwością czekam na przyszły miesiąc, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po całą trylogię.