Porządek rzeczy

Sabrina,
mimo że pozostała sama na świecie, stara się być optymistką. Próbuje żyć z dnia
na dzień i tylko Zaduszki wywołują u niej melancholijny nastrój. Gdy co wieczór
słyszy rozpaczliwy krzyk któregoś z sąsiadów, przytula pluszowego królika i
cieszy się z tego, że w ciemności nie rozbrzmiewa jej własny głos. Dziewczyna
miała jednak również odrobinę szczęścia w życiu. Mimo młodego wieku udało jej
się dostać świetną, pełną perspektyw na przyszłość pracę – pisze reklamowe
szorty, wplecione w historie dla dzieci. Zlecenie natomiast wykonuje dla
wielkiej korporacji, której szef jest z Sabriny bardzo zadowolony. Niestety nie
dotyczy to wszystkim pracowników, czego dziewczyna stara się nie zauważać.
Pewnego dnia spotyka jednego z sąsiadów, który jednak nie zamierza podać jej
swojego imienia i w ciągu dziwnej znajomości nazywa go panem M. a później Maxem.
Chłopak ma zupełnie inne podejście do życia niż ona sama i nie waha się przed
zatruciem czystego spojrzenia na świat Sabriny. 

Właściwie
pokusiłabym się o stwierdzenie, że \”Porządek rzeczy\” to powieść psychologiczna.
Nie ma w niej zbyt wiele akcji, a całość składa się przede wszystkim z rozmów i
przemyśleń głównej bohaterki. Od początku do końca również nie wiadomo o co tak
naprawdę chodzi. Przyznam, że poczułam się zaskoczona obrotem spraw –
spodziewałam się nieco innego wątku. 

Paola
Capriolo w doskonały sposób tworzy kreację Sabriny. Bohaterkę poznajemy bardzo
dobrze. To nieco naiwna, raczej pogodna dziewczyna, która kurczowo trzyma się
swoich ideałów. Za wszelką cenę próbuje też zrozumieć innych ludzi, wciąż jednak
przekonując ich do swoich racji – do czasu gdy coś w niej samej nie pęka i to
ona się nie zmienia. Gdy nareszcie zrozumiała co przez cały czas starał się
przekazać jej Max on sam wybiera wygodne, dostatnie życie u boku wielkiej
korporacji. 

Samo
Desire przedstawione jest w krzywym zwierciadle (chociaż może nie tak do końca).
Spełnia nawet najwybredniejsze zachcianki klientów (na przykład udostępnia filmy
z egzekucji skazańców). To kolos na rynku i każdy musi się z nim liczyć. Tu
jednak nie do końca rozumiem przekaz Autorki. W czym tkwi problem? Kapitalizm to
rzecz zupełnie normalna i na porządku dziennym – nie da się z nim walczyć i
właściwie chyba się nie powinno. Każdy ma prawo żyć jak mu się podoba, nie
powinien jednak również narzucać sposobu życia innym. 

Powieść
czyta się szybko i z przyjemnością. Została napisana w lekkim stylu. Krótkie
rozdziały, proste zdania. Większość wydarzeń przedstawiona jest z punktu
widzenia Sabriny, sporo to jednak również jej bajki o królewnie Cindy oraz
(nieco humorystyczne) obwieszczenia firmy Desire. W tym świecie nie liczy się
człowiek – ważna jest korporacja i wspólne cele. 

Styl
w jakim napisana została książka natychmiast skojarzył mi się z tytułem \”Po
zmierzchu\” znanego wszystkim świetnie Haruki Murakamiego. Również treść jest tak
samo enigmatyczna. Przypadła mi do gustu wizja miasta, szeregów takich samych
okien, parku pełnego bezdomnych. To świat w którym żyjemy, ale również świat, w
którym większość z nas wcale nie chce żyć. 

\”Porządek
rzeczy\” to powieść którą bez wahania mogę polecić, wydaje mi się jednak, że mimo
młodego wieku bohaterki, lepszym jej odbiorcą będzie nieco starszy czytelnik.
Nad treścią trzeba się nieco zastanowić, zrozumieć przesłanie, spojrzeć na
znajome wątki i sytuacje. Chociaż czyni to w wyolbrzymiony sposób, Paola
Capriolo nie przedstawia niczego, czego byśmy sami nie znali. Może warto nie
tylko przeczytać książkę, ale również rozejrzeć się dookoła siebie.