Przemoc wobec dzieci jest największym złem tego świata. Każda jej forma zaburza poczucie bezpieczeństwa, pewność siebie i sprawia, że jej ofiary zamykają się w sobie. Maltretowanie, molestowanie czy terror psychiczny niszczą życie od samego urodzenia. Wiele osób nie rozumie, że \”niewinny\” klaps wpływa bardzo mocno na maluchy. Przemoc wobec dzieci jest niedopuszczalna. Nie tylko dlatego, że wyrządza im krzywdę, ale również może ukształtować ich charakter i sprawić, że w swoim dalszym życiu również po nią sięgną. Może pragnienie pozbycia się wszelkiej przemocy jest utopią, ale nie zmienia to tego, że każdy z nas powinien dążyć do tego, aby uczynić ten świat lepszym dla naszych pociech.
\”Żadnej przemocy!\” to krótka, zawierająca około 50 stron, pozycja, w której poruszany jest problem przemocy wobec dzieci. Przedmowa Marty Santos Pais – przedstawicielki Sekretarza Generalnego ONZ, pełen tekst poruszającego przemówienia Astrid Lindgren wygłoszonego we Frankfurcie, posłowie Thomasa Hammarberga – członka pierwszego Komitetu Praw Dziecka, oraz wiersz wspomnianej wcześniej szwedzkiej pisarki dla dzieci Astrid Lindgren pt. \”Gdybym była Bogiem…\” (opowiadający o przemocy wobec każdej istoty i smutku, który ogarnia każdego człowieka, którego serce nie jest z kamienia, o okrucieństwie mającym miejsce wokół nas) – składają się na tę książkę. Całości dopełniają wymowne rysunki szwedzkiej ilustratorki Stiny Wirsén, które skłaniają do chwili zastanowienia się nad przemocą wobec dzieci.
Astrid Lindgren była szwedzką autorką literatury dziecięcej, która w 1979 roku podczas gali z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Księgarzy Niemieckich wygłosiła niezwykle poruszającą, ale również kontrowersyjną, jak na tamte czas, mowę o problemie przemocy wobec dzieci. W swoim płomiennym przemówieniu poruszyła temat stosowania kar cielesnych na najmłodszych i wskazała ich destrukcyjny wpływ na psychikę dziecka, który nie potrzebuje autorytatywnego wychowania, a szacunku i zagwarantowania bezpieczeństwo. Podając przykład matki, która wysłała swojego syna na poszukiwania rózgi, aby mogła wymierzyć mu karę i jej przerażenie, gdy chłopiec przyniósł kamień, ponieważ z rozbrajającą szczerością stwierdził, że nie ma dla niego znaczenia, czym zostanie uderzony, aż wreszcie po zrozumienie, które oświeciło kobietę, że przemoc nie jest chwalebna i konieczna, Astrid Lindgren wezwała narody do zaprzestania stosowania kar cielesnych u dzieci. Po jej słynnym przemówieniu rok później Szwecja jako pierwsza na świecie wprowadziła ten zakaz. Po kilku latach dołączyły do niej również inne kraje. Niestety, mimo zakazu, kary cielesne nadal są praktykowane w jeszcze wielu miejscach na świecie. Tylko my, ludzie, rodzice, rodzina, możemy to zmienić.
\”Żadnej przemocy!\” mimo swoich niewielkich rozmiarów, skłania do refleksji nad dzisiejszym stanem rzeczy dotyczącym przemocy stosowanej wobec dzieci i często zamiatanych problemach dotyczących okrucieństwa, na które narażeni się dorastający ludzie. Mimo wielu lat od słynnego przemówienia Astrid Lindgren nie udało się wyeliminować całkowicie argumentów pięści – politycy mimo wprowadzenia zakazów dotyczących kar cielesnych, potraktowali ten problem z przymrużeniem oka. Dzieci nadal boją się zgłosić po pomoc, a ich oprawcy żyją sobie w najlepsze. Przyszłość należy do nas i tylko my możemy zmienić świat. Nikt inny. Mam nadzieję, że zapoznanie się z tą pozycją skłoni każdego do chwili refleksji nad tym okropnym problemem i pozwolić zmienić coś w życiu tych, którzy uważają, że klaps oznacza granice. Nie. Klaps to tylko przejaw przemocy. Granice wyznacza rozmowa i szacunek. Uważam, że z przemówieniem Astrid Lindgren powinien zapoznać się każdy. Bez wyjątku!
Klaudia Aleksandra Grabowska
