Sprzedam dinozaura – Paige Williams

Podobno z fascynacji dinozaurami człowiek szybko wyrasta, ale powraca ona, gdy mamy dzieci. Bo czy znacie dziecko, które nie kocha dinozaurów? Chyba każdy kilkulatek przechodzi taki pewien etap zaintrygowania wielkimi gadami – stąd tyle zabawek, bajek, figurek, ubrań, gadżetów… Cóż, ja chyba nigdy z tej fascynacji nie wyrosłam, ale być może dlatego, że jednym z zawodów, które chciałam od małego wykonywać, był zawód paleontologa. Niestety, nie udało się, więc pozostaje mi jedynie oscylowanie wokół tego tematu i pogłębianie wiedzy dzięki książkom z tego zakresu. Dlatego też skusiłam się na lekturę reportażu “Sprzedam dinozaura”.

Niestety, książka jest dosyć trudna w odbiorze… Niby wyjawia się tutaj pewien chronologiczny zarys opisywanych wydarzeń, ale też jest w tym wszystkim pewien chaos, jakby jakaś nieodpowiednia konstrukcja, dziwaczne wtrącenia nie wiadomo skąd, a także nieco opisów, które po prostu nie wnoszą nic konkretnego i nieco zniechęcają do lektury (chociażby jak dla mnie nadmiar notek biograficznych, które w sumie odbiegają od tematu). Było to nieco dekoncentrujące, moje myśli odbiegały wtedy od głównego tematu, który na pewno lepiej by wypadł, gdyby autorka odpowiednio się na nim skupiła.

Poznajemy tutaj przede wszystkim historię Erica Prokopiego, który przez całe swoje życie zajmował się skamieniałościami. Było to raczej jego hobby, ale w momencie, w którym paleontologia zaczęła się rozwijać i fascynować bogaczy, stało się to źródłem zarobku. Ludzie szybko zwęszyli dobry interes i zaczęło się rozrastać środowisko handlarzy skamieniałościami, a także nielegalny przemyt takich znalezisk. Odkrywamy nieco sekretów związanych z handlem i przewozem takich materiałów, dowiadujemy się co nieco o początkach paleontologii, o pierwszych stanowiskach, w których miały miejsce wykopy, o relacjach pomiędzy ludźmi, którzy byli w to wszystko zaangażowani.

Nie ukrywam, że jest to tematyka ciekawa i intrygująca, ale wydaje mi się, że sama forma przekazu nie wypada najlepiej. Chwilami bardzo opornie mi się tę książkę czytało, czułam się znużona niepotrzebnymi wstawkami i w efekcie moje odczucia względem tego reportażu są chyba nijakie… Niby moja tematyka, niby byłam z początku zafascynowana, a jednak ta fascynacja szybko gdzieś przepadła.