Kicia Kocia i Nunuś. Jaka piękna zima! – Anita Głowińska

Kicia Kocia to w ostatnich latach jedna z najpopularniejszych postaci w świecie literatury dla najmłodszych. Jest to dziewczynka-kotka w wieku przedszkolnym, która w sposób iście dziecięcy poznaje świat w różnych jego odsłonach. Raz idzie do dentysty, innym razem poznaje strażaka, mierzy się z nieśmiałością wobec obcych dzieci czy niepokojem z powodu pojawienia się młodszego rodzeństwa. Podstawowa seria to małe książeczki przedstawiające jedną przygodę dziewczynki i jej przyjaciół, z których część została przetłumaczona na inne języki. Powstało również kilka książeczek do nauki języka angielskiego, seria przygód Kici-Koci z młodszym braciszkiem Nunusiem oraz kilka dużych książek z okienkami. I właśnie jedna z serii okienkowej – “Kicia Kocia i zima” – jest bohaterką niniejszego tekstu.

Książka jest w kształcie kwadratu, w stosunkowo dużym formacie, wydrukowana na bardzo grubym kartonie. Wewnątrz, na każdej niemal stronie, znajdują się różnej wielkości okienka, po których odchyleniu zaglądamy do wnętrza szafek, za witryny sklepowe, drzewa, budynki czy ławeczki parkowe. Całość jest bardzo estetyczna, rysunki cudnie dziecięce, a karton dość odporny na wielokrotne miętoszenie dziecięcych dłoni.

Historia opowiedziana w książeczce przybliża przebieg zimowego spaceru, na jaki wybrali się Kicia Kocia i jej mały braciszek, Nunuś. Dzieci wędrują po lesie, placu zabaw, przez ulice miasteczka i odwiedzają wujka na wsi. Co jest tu nieco niepokojące – dzieci są bardzo małe, a wędrują samotnie przez zimowy krajobraz po zmierzchu. Pomijając jednak ten szczegół, cała przygoda dzieci jest uroczo prosta i opisana w niewielu słowach, a jednocześnie pełna drobnych szczegółów i elementów, o których dyskusja znacznie przedłuża czas poświęcony książce. Natykamy się tu bowiem na rozmaite pojazdy użyteczności publicznej; zwierzęta spacerujące po lesie, ukryte w dziuplach lub utulone w zimowym śnie; dzieci lepiące bałwana, jeżdżące na sankach, rzucające śnieżkami i całą masę przedmiotów i postaci ukrytych na kolejnych stronach.

Książka swoją prostotą, doborem ilustracji i tematu trafia do dziecięcych serc. Miałam okazję obserwować trzyletnią istotę płci żeńskiej szczebioczącą radośnie na temat postaci i przedmiotów ukrytych za okienkami, tworzącą oddzielne historie i teorie na temat poszczególnych scenek. Jedna książeczka a tyle historii ukrytych za małymi okienkami. Oczywiście książeczki okienkowe to nie jest nowy pomysł, jednak tutaj wykorzystany pięknie. Udany egzemplarz do kolekcji książeczek o Kici Koci.

Iwona Ladzińska