A Na Imię Jej Będzie Aniela

Te słowa przedwojennego szlagieru Mieczysława Fogga, rozpoczynają kolejną kryminalną historię autorstwa Marcina Wrońskiego, osadzoną tym razem w okupowanym Lublinie. A także wprowadzają czytelnika w niepowtarzalny retro-klimat, który, pomimo mało idyllicznych wydarzeń, jest wszechobecny i nadaje opowieści niepowtarzalnego kolorytu. W tej odsłonie zmagań komisarza Maciejewskiego, znajdujemy go w momencie, gdy psychopatyczny morderca zabija dziewczynę o imieniu Aniela, w dniu jej imienin. Dziewczyna jest pobita, zgwałcona, a na jej ciele lekarz sądowy odkrywa zagadkowe ślady niewiadomego pochodzenia. Dla Maciejewskiego ta sprawa staje się obsesją, zwłaszcza że wybucha wojna i wszelkie działania Policji Kryminalnej zostają odsunięte na bok, w perspektywie zagrożenia niepodległości państwa. I gdy po roku, w już oblężonym Lublinie, zostaje zamorodowana kolejna dziewczyna, także o imieniu Aniela, Zyga Maciejewski podejmuje trudną i śmiałą decyzję, która jest jedyną drogą ku sprawowaniu dalej funkcji policjanta, a tym samym prowadzenia śledztwa w sprawie zagadkowych zabójstw. Wstępuje zatem w szeregi niemieckiej policji Kripo i tym samym zostaje uznany za kolaboranta. Jednakże on wie, gdzie leży przyczyna jego działań i nie zważając na nic, stara się posunąć śledztwo do przodu.  Nie jest to jednak takie proste. Można przypuszczać, że morderca bawi się z komisarzem Maciejewskim, tropów jest wiele, a prowadzenie kryminalnej sprawy w mieście opanowanym przez wroga, nie należy do najłatwiejszych czynności.

Autor wspaniale wciąga czytelnika w ciemne, brudne uliczki wojennego Lublina, gdzie niemal z każdego rogu wychyla krzywa twarz kolaboranta, szabrownika, handlarza, alfonsa i dziwki. To rzeczywistość, w jakiej Maciejewski żyje i próbuje być sobą. Idealnie ukazane zależności, panujące pomiędzy nacjami, a także wykorzystanie realnie żyjących w tamtych czasach postaci, sprawiają że książka Wrońskiego nie jest bajką dla grzecznych dzieci, irracjonalnie ukazującą bohaterskie czyny ludzi czasów wojny. Jest do bólu prawdziwa, dlatego czasami okrutna, niesmaczna, brudna i zła. I to jest w niej najlepsze. Realizm, życie w tamtejszym świecie, walenie prawdą między oczy. To sprawia, że oprócz fascynującej historii kryminalnej, dajemy się porwać w ten retro świat, z całą jego autentycznością, której daleko od kabaretów, kryształowych lamp, garniturów i strusich piór. Tutaj jest wojna, ale są i ludzie, którzy za wszelką cenę chcą przetrwać. Choćby wiązało się to z najohydniejszymi działaniami.

Książka Marcina Wrońskiego jest na pewno interesującą pozycją dla wielbicieli kryminałów, gdyż zagadka, z którą musi uporać się bohater, jest mroczna, intrygująca i na pewno wciagająca. Ale to także książka dla osób, które lubią czytać o życiu zwykłych ludzi w czasach, w których na szczęście nie przyszło nam żyć. Perfekcyjne przedstawienie realiów wojennego miasta, wycinki z gazety “Nowy Głos Lubelski”, to wszystko uatrakcyjnia i mocno osadza w tamtejszej rzeczywistości ukazane wydarzenia. Niezwykła gratka dla pasjonatów historii w połączeniu z szorstkim sposobem bycia komisarza Maciejewskiego, prowadzącego żmudne śledztwo w sprawie serii morderstw, to sprawia, że książkę czyta się rewelacyjnie. Na zakończenie mogę tylko dodać, że z niecierpliwością oczekuję na kolejną odsłonę z Zygą w roli głównej.