Niewierni

W tej części ponownie spotykamy głównych bohaterów, znanych z “Nielegalnych”. Tym razem służby wywiadowcze Polski i innych krajów zostają postawione w stan najwyższej gotowości, bo oto w stolicy Polski dochodzi do bardzo podejrzanego spotkania. Bo co robią agenci wywiadu Korei Północnej w hotelu Marriott w centrum Warszawy? Jednocześnie uaktywnia się polski islamista, czyli Karol Hamond. Do akcji wkracza oficer Specnazu, rosyjski wywiad, a także zaniepokojeni Szwedzi. Macki sięgają do Irlandzkiej Armii Republikańskiej, a w tym wszystkim dużą rolę odgrywają… hakerzy. Ale największym zagrożeniem okazuje się być pewne czeczeńskie rodzeństwo, wyszkolone i zmanipulowane przez Al-Kaidę. Nietrudno się domyślić, że takie nagromadzenie elementów fabuły gwarantuje prawdziwą huśtawkę emocji i przenikających się wątków. Czy jednak nie stanowi to pewnego ryzyka? Że na ponad 800 stronach autor może w pewnym momencie się nieco “pogubić”? Że czytelnik odczuje w końcu lekkie znużenie? Nakładaniem się wątków, niedokończonymi scenami, których taka właśnie konstrukcja ma zapewne budować napięcie? Czy czytelnik nie będzie zdezorientowany mnogością występujących bohaterów? Na pewno trzeba lekturę czytać uważnie, aby przyswoić wszystkie nazwy, sytuacje, miejsca, odniesienia do realnych ulic, miast, budynków. Ale uważam, że autor z drugiej części serii o polskich wywiadowcach również wyszedł obronną ręką. Równy poziom, szybkie akcje, właśnie te niedopowiedzenia, przeskakiwanie do kolejnych wątków, by po chwili powrócić do tych wcześniejszych, humor, realia… To wszystko sprawia, że powieść czyta się z prawdziwą pasją. I przyjemnością. W “Niewiernych” najbardziej przypadły mi do gustu wszelkie wątki związane ze światem islamu. Od jakiegoś czasu bardzo interesuje mnie ta religia, kultura i idee. Jeśli chodzi o sposób pisania i przedstawioną tematykę, to proza Vincenta V. Severskiego wcale nie kojarzy mi się z Larssonem. Bliżej jej raczej do Daniela Silvy i do jego świetnej serii z izraelskim agentem Mosadu, Gabrielem Allonem. Pewnie dlatego od pierwszej chwili dałam się porwać Wolskiemu i jego ekipie, bo Allon to mój ulubiony bohater literacki. Przynajmniej ostatnio. Cóż, czekam na tom trzeci i być może Konrad Wolski będzie miał szansę stać się moim numerem jeden? A tymczasem polecam “Niewiernych”. To pasjonująca i inteligentna lektura dla wielbicieli doskonałej sensacji.