Dlaczego zdecydowałam się obejrzeć film \”Nieobliczalny\”? Powód był tak naprawdę jeden – Russell Crowe grający główną rolę męską. Nawet nie zagłębiałam się w opis tego obrazu, aktor była dla mnie najlepszą rekomendacją. Później jednak oczywiście zapoznałam się z innymi ważnymi faktami.
Reżyserem został reżyser niemieckiego pochodzenia Derrick Borte (odpowiedzialny za takie filmy jak: H8RZ, London Town czy American Dreamer). Główne role powierzono wspomnianemu już Russellowi Crowe oraz Caren Pistorius, Gabrielowi Batemanowi i Austinowi P. McKenzie.
Film porusza temat agresji na drodze, ale nie ograniczającej się do przeciągłego trąbienia, jakie znamy z polskich dróg. W Stanach Zjednoczonych rok rocznie odnotowuje się coraz więcej przypadków nie tylko werbalnych zniewag, niebezpiecznych sposobów jazdy, ale też zastraszeń innych uczestników ruchu drogowego, kłótni, specjalnie zainicjowanych kolizji, których skutkami są nie tylko poważne obrażenia, ale również śmierć poszkodowanych.
Rachel Flynn to poddenerwowana matka nastoletniego chłopca, borykająca się z wieloma problemami. Spóźniona, tkwiąc w korku, używa klaksonu, aby ponaglić kierowcę uparcie stojącego na zielonym świetle. Nie wie, że ów mężczyzna jest prawdziwą tykającą bombą, która tym niepozornym zdarzeniem zostaje aktywowana do wybuchu. Tom Hunter rusza za nią w pogoń, gotowy szukać sprawiedliwości za wszelkie nieszczęścia, jakie kiedykolwiek go spotkały. Przepełniony gniewem i nienawiścią do świata nie okazuje litości, a życie ludzkie nie ma dla niego żadnego znaczenia.
Jest to film opierający się na dwóch kluczowych postaciach. Cała akcja skupiona jest wokół nich, a każda inna postać jest jedynie sztucznym tłumem, bądź po prostu drogą umożliwiającą osiągnięcie określonego celu.
Nie będę się rozpisywać na temat gry Russella Crowe\’a bowiem każdy, kto oglądał \”Gladiatora\”, \”Piękny umysł\” czy \”Człowiek ringu\” wie, że jest to aktor, który jest w stanie stworzyć niezapomniane, charyzmatyczne postacie. Tak stało się i tym razem. Jeśli kiedykolwiek pomyślę o niestabilnym emocjonalnie mężczyźnie w średnim wieku, to automatycznie przed moimi oczami pojawi się filmowy Tom Hunter.
Caren Pistorius wcielająca się w rolę Rachel Flynn stworzyła realistyczną postać, oddając emocje w tak prawdziwy sposób, iż niemal odczuwałam je razem z nią. Zmęczenie, strach, ale też tkwiąca w niej lwica rzucająca się do ataku w obronie dziecka to wszystko pojawiało się nie tylko w jej słowach czy czynach, ale też w mimice oraz wyrazie oczu.
Dodatkowo muszę wspomnieć o szesnastoletnim Gabrielu Bateman, który mimo młodego wieku doskonale wcielił się w rolę nastolatka znajdującego się w centrum makabrycznych wydarzeń. Być może wynika to z jego aktorskiej przeszłości, na swoim koncie bowiem ma występy w takich filmach jak \”Annabelle\” czy \”Laleczka\”.
Podsumowując: Trzymający w napięciu thriller, który nie jednemu widzowi znacznie przyśpieszy akcję serca.
Monika Hołyk-Arora
